jueves, 30 de abril de 2009

Oda a una urna griega..

Ode on a Grecian Urn

THOU still unravish'd bride of quietness,
Thou foster-child of Silence and slow Time,
Sylvan historian, who canst thus express
A flowery tale more sweetly than our rhyme:
What leaf-fringed legend haunts about thy shape 5
Of deities or mortals, or of both,
In Tempe or the dales of Arcady?
What men or gods are these? What maidens loth?
What mad pursuit? What struggle to escape?
What pipes and timbrels? What wild ecstasy? 10

Heard melodies are sweet, but those unheard
Are sweeter; therefore, ye soft pipes, play on;
Not to the sensual ear, but, more endear'd,
Pipe to the spirit ditties of no tone:
Fair youth, beneath the trees, thou canst not leave 15
Thy song, nor ever can those trees be bare;
Bold Lover, never, never canst thou kiss,
Though winning near the goal—yet, do not grieve;
She cannot fade, though thou hast not thy bliss,
For ever wilt thou love, and she be fair! 20

Ah, happy, happy boughs! that cannot shed
Your leaves, nor ever bid the Spring adieu;
And, happy melodist, unwearièd,
For ever piping songs for ever new;
More happy love! more happy, happy love! 25
For ever warm and still to be enjoy'd,
For ever panting, and for ever young;
All breathing human passion far above,
That leaves a heart high-sorrowful and cloy'd,
A burning forehead, and a parching tongue. 30

Who are these coming to the sacrifice?
To what green altar, O mysterious priest,
Lead'st thou that heifer lowing at the skies,
And all her silken flanks with garlands drest?
What little town by river or sea-shore, 35
Or mountain-built with peaceful citadel,
Is emptied of its folk, this pious morn?
And, little town, thy streets for evermore
Will silent be; and not a soul, to tell
Why thou art desolate, can e'er return. 40

O Attic shape! fair attitude! with brede
Of marble men and maidens overwrought,
With forest branches and the trodden weed;
Thou, silent form! dost tease us out of thought
As doth eternity: Cold Pastoral! 45
When old age shall this generation waste,
Thou shalt remain, in midst of other woe
Than ours, a friend to man, to whom thou say'st,
'Beauty is truth, truth beauty,—that is all
Ye know on earth, and all ye need to know.' 50


Tú, aún inviolable novia de la quietud,tú, hija adoptiva del silencio y del tiempo tardío,narrador silvestre, que así expresauna historia florida mejor que nuestras rimas:¿Qué leyenda frondosa persigue tu formade dioses o mortales, o de ambos,en Tempe o en los valles de la Arcadia?¿Qué hombres o dioses son esos? ¿Qué doncellas remisas?¿Qué persecución demente? ¿Qué lucha para escapar?¿Qué flautas y timbales? ¿Qué salvaje éxtasis?Dulces son las melodías escuchadas, pero aquellas no escuchadasson más dulces: por lo tanto, ustedes suaves flautas, toquen;no a los sensuales oídos, pero, más querido,toquen al espíritu canciones sin sonido:¡Bella juventud, tras de los árboles, no puedes abandonartu canto, ni nunca pueden esos árboles estar desnudos;audaz Amante, nunca, nunca la besarás,aunque casi lo hagas-mas no sufras;ella no puede irse, aunque no tienes tu felicidadpor siempre amarás, y ella por siempre será hermosa!Ah, ramas afortunadas, afortunadas que no pueden perdertus hojas, ni nunca decir adiós a la primavera.Y, feliz músico, infatigable,tocando siempre canciones siempre nuevas.Amor más feliz, más, más feliz,siempre caluroso y aún sin disfrutar,siempre anhelante y siempre joven;lejos de toda la pasión humana que respira,que deja un corazón muy doloroso y hastiado,una ardiente frente, y una abrasante lengua.¿Quiénes son esos que vienen al sacrificio?¿A qué altar verde, oh misterioso sacerdote,llevas esa novilla que le muge a los cielosy toda su sedosa caderas con aureola vestidas?¿Qué pequeño pueblo junto al río o la playa,montañas construidas con ciudadela pacífica,se ha quedado sin gente, esta pía mañana?Y, pueblo pequeño, tus calles para siempreestarán en silencio; y ni siquiera una alma para decirpor qué estás desolado, podrá volver.¡Oh, pura forma ática, bella actitud, trenzadade hombres de mármol y de doncellas excesivamente decorada,con forestales ramas y la abrumada mala hierba!Tú, silenciosa forma, nos inquietascomo hace la eternidad: ¡Pastoral fría!Cuando la vejez esta generación derrochetú permanecerás, en medio de otro infortunio,siendo una amiga del hombre, a quien le dirás:“La belleza es verdad; la verdad, belleza —esto es todolo que sabes sobre la tierra, y todo lo que necesitas saber”

martes, 28 de abril de 2009

Este amor..

Este amor
Tan violento
Tan frágil
Tan tierno
Tan desesperado
Este amor
Bello como el día
Y malo como el tiempo
Cuando hace mal tiempo
Este amor tan verdadero
Este amor tan hermoso
Tan feliz
Tan alegre
Y tan irrisorio
Temblando de miedo como un niño en la oscuridad
Y tan seguro de sí mismo
Como un hombre tranquilo en medio de la noche
Este amor que daba miedo a los otros
Que les hacía hablar
Que los hacía palidecer
Este amor acechado
Porque lo acechábamos
Acosado herido pisoteado rematado negado olvidado
Porque lo acosamos herimos pisoteamos rematamos negamos olvidamos
Este amor íntegro
Tan vivo aún
Y soleado
Es el tuyo
Es el mío
Ese que ha sido
Ese algo siempre nuevo
Y que no ha cambiado
Tan verdadero como una planta
Tan tembloroso como un pájaro
Tan cálido tan vivo como el verano
Juntos podemos los dos
Ir y venir Podemos olvidar
Y después volvernos a dormir
Despertarnos envejecer sufrir
Volvernos a dormir
Soñar con la muerte
Despertarnos sonreír y reír
Y rejuvenecer
Nuestro amor sigue allí
Empecinado como un borrico
Vivo como el deseo
Cruel como la memoria
Ridículo como los arrepentimientos
Tierno como los recuerdos
Frío como el mármol
Hermoso como el día
Frágil como un niño
Nuestro amor nos mira sonriendo
Nos habla sin decir nada
Y yo lo escucho tembloroso
Y grito
Grito por ti
Grito por mí
Te suplico
Por ti por mí por todos los que se aman
Y los que se han amado
Si le grito
Por ti por mí y por todos los demás
Que no conozco
Quédate
Allí donde estas
Donde estabas antes
Quédate
No te muevas
No te vayas
Nosotros los que somos amados
Te hemos olvidado
Pero tú no nos olvides
Sólo te teníamos a ti sobre la tierra
No dejes que nos volvamos fríos
Aunque sea cada vez desde más lejos
Y desde donde sea
Danos señales de vida
Mucho más tarde desde el rincón de un bosque
En la selva de la memoria
Surgiendo de repente
Tiéndenos la mano
Y sálvanos.

lunes, 27 de abril de 2009

domingo, 26 de abril de 2009

Fuente de Sangre


Il me semble parfois que mon sang coule à flots,
Ainsi qu'une fontaine aux rythmiques sanglots.
Je l'entends bien qui coule avec un long murmure,
Mais je me tâte en vain pour trouver la blessure.

A travers la cité, comme dans un champ clos,
Il s'en va, transformant les pavés en îlots,
Désaltérant la soif de chaque créature,
t partout colorant en rouge la nature.

J'ai demandé souvent à des vins captieux
D'endormir pour un jour la terreur qui me mine;
Le vin rend l'œil plus clair et l'oreille plus fine!
J'ai cherché dans l'amour un sommeil oublieux;
Mais l'amour n'est pour moi qu'un matelas d'aiguilles
Fait pour donner à boire à ces cruelles filles!
Charles Baudelaire

viernes, 24 de abril de 2009

llorando a aquel que creió amarme

quisiera que mi amor muriese
y que lloviera sobre el cementerio
y las callejas por las que camino
llorando a aquel que creyó amar

Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris. Nescio, sed fieri sentio et excrucior.

MISER Catulle, desinas ineptire,
et quod uides perisse perditum ducas.
fulsere quondam candidi tibi soles,
cum uentitabas quo puella ducebat
amata nobis quantum amabitur nulla. 5
ibi illa multa tum iocosa fiebant,
quae tu uolebas nec puella nolebat.
fulsere uere candidi tibi soles.
nunc iam illa non uolt: tu quoque inpotens noli,
nec quae fugit sectare, nec miser uiue, 10
sed obstinata mente perfer, obdura.
uale, puella. iam Catullus obdurat,
nec te requiret nec rogabit inuitam.
at tu dolebis, cum rogaberis nulla.
scelesta, uae te, quae tibi manet uita! 15
quis nunc te adibit? cui uideberis bella?
quem nunc amabis? cuius esse diceris?
quem basiabis? cui labella mordebis?
at tu, Catulle, destinatus obdura.




Desgraciado Catulo, deja de hacer tonterías,
y lo que ves perdido, dalo por perdido.
Brillaron una vez para ti soles luminosos,
cuando ibas a donde te llevaba tu amada,
querida por ti como no lo será ninguna.
Entonces se sucedían escenas divertidas,
que tú buscabas y tu amada no rehusaba.
Brillaron de verdad para ti soles luminosos.
Ahora ella ya no quiere; tú, no seas débil, tampoco,
ni sigas sus pasos ni vivas desgraciado,
sino endurece tu corazón y mantente firme.
¡Adiós, amor! Ya Catulo se mantiene firme:
ya no te cortejará ni te buscará contra tu voluntad.
Pero tú lo sentirás, cuando nadie te corteje.
¡Malvada, ay de ti! ¡Qué vida te espera!
¿Quién se te acercará ahora? ¿Quién te verá hermosa?
¿De quién te enamorarás? ¿De quién se dirá que eres?
¿A quién besarás? ¿Los labios de quién morderás?
Pero tú, Catulo, resuelto, mantente firme.

jueves, 23 de abril de 2009

Ausencia - Jose Luis Borges


Habré de levantar la vasta vida
que aún ahora es tu espejo:
cada mañana habré de reconstruirla.
Desde que te alejaste,
cuántos lugares se han tornado vanos
y sin sentido, iguales
a luces en el día.
Tardes que fueron nicho de tu imagen,
músicas en que siempre me aguardabas,
palabras de aquel tiempo,
yo tendré que quebrarlas con mis manos.
¿En qué hondonada esconderé mi alma
para que no vea tu ausencia
que como un sol terrible, sin ocaso,
brilla definitiva y despiadada?
Tu ausencia me rodea
como la cuerda a la garganta,
el mar al que se hunde.
//

miércoles, 22 de abril de 2009

Blow up vs. cheerleader easy life


VASOS COMUNICANTES:
Blow up vs. cheerleader easy life

Somos porosos: inmensos almacenes de sensibilidad en permanente trasiego de vivencias.Consciente o inconscientemente, nuestra porosidad hace que no paremos de absorber lo que creemos nos falta y de exhalar lo que sentimos nos sobra. Nuestra relación con todos los demás es un permanente ejercicio de vasos comunicantes, que guarda armonía cuando hay equilibrio entre lo que se expira y lo que se inspira -entre lo que se da y lo que se recibe-, y que se rompe cuando el desequilibrio es desproporcionado o, simplemente, no existe.El interés, cuya cumbre es el amor, y el desinterés, cuyo pozo es la alergia, siempre se establecen desde el elemental, lógico, grávido y poroso principio de los vasos comunicantes.

martes, 21 de abril de 2009

AMOR/VASOS COMUNICANTES

Vasos comunicantes es un nombre que recibe un conjunto de recipientes comunicados inferiormente que contiene un líquido; se observa que cuando el líquido está en reposo alcanza el mismo nivel en los recipientes, sin influir la forma y volumen de estos ni el tipo de líquido.Este proceso forma parte de la Ley de Stevin.
Cuando a los vasos comunicantes le agregamos cierta cantidad de líquido, éste se desplaza hasta alcanzar el mismo nivel en los recipientes. Sucede lo mismo cuando inclinamos los vasos, de nuevo, aunque cambie la posición de los vasos, el nivel del agua acaba alcanzando el mismo nivel en los recipientes.
Esto se debe a la presión atmosférica, ya que el aire de la atmósfera ejerce la misma presión en la superficie de los vasos, equilibrándose el sistema al alcanzar el mismo nivel, sin influir su geometría ni el tipo de líquido. Blaise Pascal ya demostró en el siglo XVII, que la presión que se ejerce sobre una molécula de un líquido, se transmite íntegramente y con la misma intensidad en todas direcciones.